Soms valt het niet mee, fulltime werken, 2
kinderen waarvan een in de pubertijd en de ander er tegen aan, een man die om
de week de hele week in het buitenland zit. Maar klagen kan natuurlijk niet,
want een carrière moeder kiest daar zelf voor.
En moet niet zeuren.
Ik heb weer een nieuwe hulp in huis
gezocht én gevonden. De vorige was, laten we zeggen, niet geheel in lijn met de
verwachtingen. De 'nieuwe' maakt een uitstekende indruk. Ik hoef in ieder geval
niet meer schoon te maken als ze is geweest. Dat scheelt een hoop tijd.
Of, eerlijker, dat scheelt een schoon huis. Want het schoot er wel eens bij in,
het grondige schoonmaakwerk bedoel ik dan.
Wassen en strijken doe ik zelf. Voor een
piet lut als ik is dat best een fikse taak. Alles netjes ophangen, want in de
droger gaat niet veel. Alles netjes strijken, zelfs theedoeken en lakens (er schijnen mensen te zijn die dat niet doen!).
Maar ik zeur dus niet.
De tuin, ook zo iets. Heerlijk om thuis te
komen in de zomer en in de tuin een drankje te doen. Maar als ik van te voren
wist hoeveel tijd ik kwijt zou zijn met snoeien, gras maaien, blad vegen,
dan had ik het laten asfalteren!
Maar ik zeur dus niet.
Boodschappen heb ik al sinds tijden
uitbesteed aan Albert. Het is fijn om niet meer in weer en wind naar de
supermarkt te moeten gaan en te sjouwen met tassen en kratten. Alleen het
bestellen duurt bij mij uren. Eerst een weekprogramma maken: hoe ziet mijn
agenda eruit, is manlief er, moeten de kids of ik gaan sporten. Daarop
aangepast maak ik een weekmenu. Snel en makkelijk op de dagen dat er weinig
tijd is voor koken, iets uitgebreider (niet noodzakelijkerwijs lekkerder) als
er meer tijd is.
Vervolgens de boodschappen invoeren, eerst
de vaste, wekelijkse lijst en dan de benodigdheden voor het weekmenu. Dan nog
even kijken wat ik voorheen al eens besteld heb om maar vooral niets te
vergeten. Zonder toiletpapier zitten om half 10 's avonds is ook zo wat. Met
als gevolg dat het meestal minimaal anderhalf tot twee uur duurt voordat mijn
bestelling verzonden is.
Maar ik zeur dus niet.
Zoals het nu in ons gezin is geregeld,
loopt het prima. Iemand anders zal er misschien horendol van worden, we eten
doorgaans eerder rond half 8 dan om 6 uur. De strijkmand staat soms een hele
week te wachten en is inmiddels gegroeid tot 3 manden. Maar het loopt. Alle
gezinsleden zijn aan dit leven gewend. Mijn planning werkt.
En ik zeur dus niet.
Alleen heel, heel soms hè, dan heb ik het
even gehad. Dan groeit alles opééns boven mijn hoofd. Dan is koken een
ver-schrik-ke-lij-ke opgaaf, dan kan ik 's morgens mijn bed niet meer uitkomen,
dan lijkt het wel of de wasmanden op me af komen... Dan is dus mijn grens even
bereikt.
Meestal begint dit met een lichamelijk
ongemak, verkoudheid, hoofdpijn of zo, en het werkt opeens helemaal door.
Startend met ziek, zwak en misselijk eindig ik in algehele malaise. Zo ook eind
vorige week. Het begon met misselijkheid en voor ik het wist had ik helemaal
nergens meer puf in, wilde ik niet meer, kon ik niet meer. Bah.
En het scheelde niet veel, of ik zeurde...
Dat bleef een paar dagen aanhouden. Dan
twijfel ik of ik het wel goed doe. Doe ik manlief en de kinderen en vooral
mijzelf niet tekort met mijn tomeloze ambitie, met mijn idee dat ik er tot toe
kan doen, dat ik in mijn eentje de wereld kan laten zien dat een vrouw wel
degelijk én een gezin kan hebben én een carrière kan opbouwen?
En toen, toen verstuurde mijn Twitter
vriendin deze tweet:
Stefanie Hoogland @StefanieHooglnd
@YvetteLuikinga ik googlede op ambitieuze moeders voor plaatjes en kwam mezelf tegen, en ook jou
@YvetteLuikinga ik googlede op ambitieuze moeders voor plaatjes en kwam mezelf tegen, en ook jou
Natuurlijk zelf meteen gegoogled en ja
hoor, gegoogled op afbeeldingen 'ambitieuze moeders' en ik zag mijzelf
langskomen! Hoezo, twijfelen of ik het allemaal nog wel moest willen? Hoezo,
twijfelen of ik wel gezien en gehoord wordt als rolmodel voor werkende moeders?
Hee, mijn dag was weer goed, ik kon er weer tegen.
En ik zeur dus niet...
En zelfs als je zou zeuren, dan mag dat ook hoor ;-)
BeantwoordenVerwijderenMarjolein
Nu lijkt het alsof je alleen niet zou mogen zeuren over thuis, maar hoe gaat dat op je werk? Zijn daar ook dingen waar je af en toe flink te balen van hebt? Niet dat zeuren de best passende uiting voor 'de balen van' is. Kijk, wat mij betreft zeur je de hele wereld bij elkaar, maar daarmee trek je alleen maar je eigen energie weg, en die van anderen ook. Volgens mij ben je het daar roerend mee eens. Een keer een potje janken of de boel bij elkaar schelden kan geen kwaad. Maar zeuren is kinderachtig, aandachttrekkerig, mutserig, ondermijnend. Dat doe je dus ook niet. Cool! Geary!
BeantwoordenVerwijderenDie twijfels of ik het wel goed doe heb ik als werkloze moeder nog steeds. Zal er wel bij horen. Als je maar ook geniet van de leuke kanten van het werk.
BeantwoordenVerwijderenKnap hoor dat je dat kan die weeklijstplanning voor het koken. Ik kan dat niet, ook niet toen ik fulltime werkte met een fulltime werkende man. Ik kan niet vandaag bedenken wat ik over 3 dagen wil eten.
Overigens, ik heb al een zoon van 15 die kan koken. Pizza uit de diepvries kan hij beter dan ik, Spaghetti Bolognese van verse ingrediënten, Chow mein met kip, Tortelinni's met niks, komkommersalade. Het is dat ik koken veel te leuk vind anders zou hij al serieus mee kunnen koken.
Dank voor jullie reacties, fijn om terugkoppeling te krijgen!
BeantwoordenVerwijderen