Op dit moment lopen er bij diverse organisaties speciale Diversiteitsprogramma's. Doelstelling van dit programma's is om zo veel mogelijk diversiteit in de organisatie te krijgen, bijvoorbeeld op gebied van gender (man-vrouw) en/of afkomst. Ik beperk mij tot de gender diversiteit, hierbij worden initiatieven ontwikkeld bijvoorbeeld om meer vrouwen in de organisatie te krijgen, minder vrouwen te laten vertrekken en meer vrouwen te laten doorstromen naar hogere functies.
Ik juich dergelijke initiatieven alleen maar toe, natuurlijk is het goed om vrouwen te stimuleren zodat er meer vrouwen in het management van organisaties komen. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat uit studies blijkt dat de werkende vrouw in Nederland gemiddeld 25 uur per week werkt. Nu is deze maand wel uit een onderzoek gebleken dat als het bedrijf volledige flexibiliteit zou bieden (bijvoorbeeld thuiswerken en zelf tijd indelen), vrouwen bereid zijn om meer te werken, maar dan nog kom je niet verder dan 32 uur per week (onderzoek door Radboud Universiteit Nijmegen en HR-bureau moneypenny).
En dat is dus precies waar ik mij zorgen om maak. Wacht het management van het bedrijfsleven op een management team waarvan 30% 32 uur per week werkt?
Als ik uit ga van mijn eigen ervaring, en die heb ik opgedaan bij meerdere grote organisaties, dan werkt het management minstens 8 uur meer dan fulltime en al zeker niet minder dan fulltime.
Nou is het niet mijn stelling dat je geen goede manager kunt zijn als je 32 uur werkt, zeker niet. Maar wordt het door je collega-management team leden wel geaccepteerd? Kom je als parttime werkende vrouw wel zo gemakkelijk in een management functie als al je mannelijke collega's meer dan fulltime werken?
Met andere woorden, moet een organisatie waarin geinvesteerd wordt in diversiteitsprogramma's ook niet eens kritisch kijken naar de management functies die ze hebben, wat verwachten ze van hun managers? En maak eens een profiel van al je managers, zijn dit mannen en vrouwen die een gezonde work-life-balance hebben? Of werken ze gemiddeld 50-60 uur en hebben ze de zorgtaken voor hun kinderen grotendeels belegd bij hun partner? Heeft deze partner ook een gezonde work-life-balance en kan deze partner ook een carriere hebben, naast de zorg voor de kinderen?
Misschien draaf ik wel door, laat me dat dan maar weten, maar deze gedachten houden mij wel bezig. Ik zie het in mijn eigen werkkring. Een collega, vader van twee kleine kinderen, vertelde mij dat zijn vrouw ook weer graag zou willen werken, maar dat ze tot de conclusie waren gekomen dat zij niet al te veel uren buitenshuis zou kunnen werken vanwege zíjn baan. Ik respecteer hun keuze natuurlijk, maar tegelijkertijd vraag ik mij af of dit anders kan. En hoe dan?
Wat moet er dan gebeuren? Moeten organisaties minder veeleisend zijn ten opzichte van hun werknemers? Moeten werknemers hun grenzen duidelijker afbakenen?
Sorry, ik heb hier geen antwoord op, ik weet niet hoe dit zou moeten veranderen. Ik ben echter wel bang dat als een organisatie een dergelijke cultuur heeft, er een kleinere kans is op succes bij dergelijke diversiteits programma's. De concurrentie voor vrouwen die werk met zorg combineren is dan veel te groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten